Annemarie (53) en haar man overleefden hun relatiecrisis: “We waren niet overtuigd dat we écht uit elkaar wilden”
Annemarie Vis (53) en haar man Arnoud van Leeuwen leren elkaar kennen als zij 26 en hij 28 jaar is. Ze worden verliefd, trouwen en krijgen twee kinderen. Na een aantal zorgeloze jaren belanden ze in een relatiecrisis en gaan uit elkaar. Toch vinden ze elkaar later weer terug.
“Ik had een vriendje toen ik Arnoud leerde kennen, maar ik vond hem meteen leuk en hij mij ook. Toen mijn relatie uitging, had ik regelmatig contact met hem. We hadden veel gemeen. Het klikte zó goed dat ik zei: ‘Jij past bij mij, alleen nog even verliefd worden’. Ik vond hem leuk, maar wilde niet dat Arnoud mijn manier zou zijn om over mijn liefdesverdriet heen te komen. Na een zomer waarin we langs elkaar heen leefden, sloeg de vonk alsnog over en kregen we een relatie.
EEN MOEIZAME VERBOUWING
We gingen al snel samenwonen. Het leven was ongecompliceerd. We waren dolverliefd, hielden ontzettend veel van elkaar. In 1999 trouwden we. Het was een sprookjesachtige trouwerij met alles erop en eraan. We gingen op huwelijksreis naar Mexico en ik raakte meteen zwanger.
Het leven was, zoals bij veel jonge gezinnen, druk. We werkten, de kinderen moesten naar de crèche en naar school worden gebracht en het huishouden moest worden gedaan. We wilden eenvoudiger gaan leven, dichter bij de natuur, dus kochten we een prachtige woonboerderij in de buurt van Hilversum. Maar dat leverde ons geen rust en eenvoud op, integendeel. Het was een enorm project dat véél meer tijd en geld kostte dan de bedoeling was. De boerderij was een rijksmonument. We mochten wel verbouwen, maar daar zaten allerlei haken en ogen aan. Daarom werden we continu op onze vingers gekeken, gaf iedereen zijn mening en was er vrijwel altijd toezicht op ons erf. Alles moest anders dan wij voor ogen hadden. Alsof dat nog niet erg genoeg was, ging de aannemer bijna failliet en lag de verbouwing maandenlang stil.
MET HARTKLACHTEN NAAR HET ZIEKENHUIS
We hadden stress over álles. Op een bepaald moment werd het Arnoud te veel. Hij werd met hartklachten naar het ziekenhuis afgevoerd. Hij viel uit en aangezien hij een eigen bedrijf had, waar op hetzelfde moment ook de nodige problemen speelden, kwam er geen geld meer binnen. Ondertussen vloog het er wel met bakken uit. We lagen nachtenlang te malen. In onze angst en boosheid gaven we elkaar de schuld van wat er gebeurde. Goede gesprekken vermeden we, want we wilden de pijn en problemen liever niet aangaan.
Langzaam maar zeker groeiden we uit elkaar. We konden elkaar niet meer bereiken. Waren in de overlevingsstand terechtgekomen. Het ging helemaal mis toen Arnoud me vertelde dat hij verliefd was geworden op een jongere vrouw en met haar ging uitzoeken of dat écht iets betekende. Ik viel op de grond en kon alleen maar huilen.
EEN DATE OP VALENTIJNSDAG
We moesten de boerderij verkopen en gingen apart wonen. De scheidingspapieren lagen klaar, toen de scheidingsmediator vroeg: ‘Weten jullie wel zeker dat jullie willen scheiden?’ Zij benoemde iets wat bij ons eigenlijk ook nog steeds een vraag was. We waren in meerdere opzichten ver van elkaar verwijderd, maar allebei waren we niet overtuigd dat we écht uit elkaar wilden. Het vlammetje was nog niet gedoofd. We konden elkaar niet loslaten, maar wisten niet hoe we elkaar weer moesten vinden. We besloten om nog niet te scheiden.
Een paar maanden na dat gesprek beëindigde Arnoud de relatie met zijn vriendin. We spraken elkaar nog steeds regelmatig, al was het maar voor de kinderen. Tijdens een van die gesprekken zei ik tegen hem dat ik inzag dat hij het zwaar had gehad voordat we uit elkaar gingen. Dat ik me had teruggetrokken en niet had gezien met welke pijn en problemen hij rondliep. Ik gaf hem de erkenning die hij nodig had. De lucht brak open en er ontstond ruimte. Kort daarna vroeg hij of ik op Valentijnsdag met hem uiteten wilde. Ik was zo blij en zenuwachtig als een puber. We zijn elkaar daarna langzaam weer gaan verkennen. We hadden veel gesprekken, gingen in therapie en deden familieopstellingen met de kinderen. We zijn naar onszelf gaan kijken, maakten opnieuw contact en hebben elkaar volledig vergeven.
EEN VOORZICHTIGE HERENIGING
Voor de zomervakantie zeiden we opnieuw voorzichtig ‘ja’ tegen elkaar. Na de zomervakantie besloten we er écht weer helemaal voor te gaan en kwam Arnoud weer bij ons wonen. Mensen verklaarden me voor gek. Ze snapten het niet. Een aantal mensen om me heen zag hem als de boeman. Dat was niet makkelijk, maar ik snapte het wel. Wat als ze gelijk hadden? Waarom was het nu weer aan? Was het wel zuiver? Maar ik luisterde naar mijn eigen gevoel en ging ervoor. Een verhaal heeft altijd twee kanten, niets is wat het lijkt. Het was niet alleen Arnoud die was vreemdgegaan, ik was ook tekortgeschoten.
Jaren later zeggen mensen nog steeds dat het knap is dat we uit deze relatiecrisis zijn gekomen en vragen ze zich af hoe we dat hebben gedaan. Daarom dachten we: we moeten ons verhaal opschrijven. In ons boek Verbranden en opnieuw beginnen hebben we de gebeurtenissen vanuit beide perspectieven beschreven en delen we theoretische, psychologische en spirituele inzichten en oefeningen die ons hebben geholpen.
SPIRITUEEL INZICHT NA RELATIECRISIS
Een spiritueel inzicht dat ons bijvoorbeeld heeft geholpen is de mijn-mij-ik cirkel. Deze cirkel bestaat uit drie lagen. De buitenste, de mijn-cirkel, beslaat alles wat je benoemt als ‘mijn’: mijn huis, mijn werk of mijn partner. In de middelste, de mij-cirkel, staat alles wat je gevormd heeft, zoals overtuigingen, herinneringen en ideeën. In de binnenste cirkel, de ik-cirkel, staan je kwaliteiten als mens, zoals liefde, kracht en puurheid. Bij een crisis hebben we de neiging de oplossing te zoeken in de buitenste cirkel; een andere baan, een nieuwe motor of een andere partner. De werkelijke oplossing zit in de ik-cirkel. Door weer contact te maken met je kern als mens. Bijvoorbeeld door middel van meditatie.
We hebben een lang traject doorlopen en meerdere opleidingen gedaan om elkaar weer te vinden. In veel gevallen kun je je relatie nog redden. We hopen anderen met ons boek te inspireren niet op te geven en het aan te gaan. Dit alles is zo verdiepend geweest. We lachen veel met elkaar. Als er nu iets aan de hand is, kunnen we de vinger direct op de zere plek leggen en benoemen wat er is. Dit is een prachtige verdieping die ik nooit had willen missen.”